Het is nou eenmaal zo. Ik heb er ook niet voor gekozen. Als het kon zou ik het anders doen. Daar heb ik gewoon mee te dealen. Ze doen helemaal niks voor me. Dit is wat het is.
Het komt vanzelf wel weer een keer goed toch…
Ik volg op maandagavond de documentaire Schuldig. Het gaat over mensen in de Vogelbuurt in Amsterdam die het steeds moeilijker hebben om rond te komen. In de schulden raken en niet meer weten waar te beginnen. Ze raken de grip kwijt. Maken hun post niet meer open. Maken nieuwe schulden. Vullen het ene gat met het andere. Af en toe verbijsterend.
Wat doen mensen zichzelf toch aan? Hoe kom je toch zo ver? Waarom zorg je zo slecht voor jezelf? Waarom doe je niks? Waarom ben je zo boos op anderen? Het meest verbaasd ben ik over het feit dat mensen niet of te laat hulp vragen. Zelfs al dreigt huisuitzetting, dan nog moet hulp worden opgedrongen. Of lijken ze van de aardbodem verdwenen.
Ik vergeet soms adem te halen bij het zien van zoveel opstapelingen van ellende.
Het is bijna onbegrijpelijk waarom mensen blijven doormodderen. En toch. Weliswaar niet zo zichtbaar en schrijnend als deze situaties. Maar vermeed ik ook geen hulp tijdens dieptepunten in mijn leven? Toen ik dacht dat ik gek was, maar achteraf bleek dat autisme een duit in het zakje deed? Bleef ik daar ook niet alleen in? En ging dat, toevallig of niet, ook niet over schuldig zijn? Waar schuld is, blijkt schaamte niet ver weg en veroorzaken ze stress. Ik schreef daar al eens over in mijn blog ‘De twee lijfwachten van Damocles’. Schuld & Schaamte zorgen ervoor dat de tinteling in het leven verdwijnt.
Wij mensen hebben, kort door de bocht, twee soorten brein: het denkend brein dat vermoeid kan raken en het onvermoeibare reflexbrein. Schuld, schaamte, zorgen, piekeren en ‘multitasken’ doen een ongelooflijk zwaar beroep op ons denkende brein. Zijn er geen pauzes, onderbrekingen of reflectie (ontkenning!) op dat wat we nou eigenlijk aan het doen zijn, dan raakt dit gedeelte van ons brein oververmoeid. Het reflexbrein zal het dan vaker overnemen. We maken dan meer ‘primitieve’, ondoordachte en minder ‘verstandige’, ethische keuzes. Zie daar het antwoord op de vraag waarom mensen in stresssituaties minder goed voor zichzelf zorgen. Met een negatieve spiraal voor zichzelf én het gezin tot gevolg. Daar kan je inderdaad niks aan doen.
Je kunt het dus beter vóór zijn. Daarom is het zinvol om goed voor jezelf te blijven zorgen. Om te praten met vriend(inn)en of in een groep waar herkenning en erkenning is. Om te wandelen, fietsen of zwemmen. Ook al vind je er niks aan! Om een lekker boek te lezen of een mooie film te kijken. Om reflectietijd en rust in te bouwen. Weten en snappen hoe dit mechanisme van het brein werkt, helpt wellicht hierbij. Of om eerder aan de bel te trekken. Om eerder hulp in te schakelen vóórdat je aan de grond zit. Dat is een stuk effectiever én meer lonend.
Wil je hulp in jouw situatie? Neem gerust contact op om te bespreken welke ondersteuning jij kunt gebruiken.
Ha Wil
Zo herkenbaar
Zou zo fijn zijn om samen in gesprek te gaan .
Greet.
Hoi Greet, neem gerust contact op hoor!
Dank je, inderdaad het verzanden in drijfzand ligt op de loer. Ook mij heeft het bijna verstikt….totdat ik de bewuste keuze heb gemaakt om voor mezelftijd te maken en dat lukt! Niet altijd ..maar wel meestal
Onontbeerlijk zijn mijn vriendinnen en mijn eigen sociale wereldje.
Hoi Ria, ja dat ‘drijfzand gevoel’ hoor ik inderdaad ook vaak. Om dan toch uit het ‘laat maar’ te blijven en anderen te blijven opzoeken wordt dan soms een keus met het verstand en tegen het gevoel in. Mooi om te lezen dat jij je daarvan bewust bent.