Regelmatig kom ik mensen tegen die zichzelf willen of blijven ontwikkelen. Die tegen van alles aanlopen in het leven, in hun werk of in hun relaties. Ze willen veranderen, een betere ik ontwikkelen. Zelfontwikkeling en zelfontplooiing zijn niet meer hip en hot, maar noodzaak. In organisaties is het heel normaal aan zelfontwikkeling te doen en aan je ‘soft skills’ te werken. Werknemers krijgen daar uren voor. Het huidige ik voldoet niet helemaal. Het kan altijd beter. Het huidige ik deugt n0g niet, omdat het gewenste doel nog niet bereikt is. En dus moet je schaven en schuren en jezelf blijven uitdagen. Buiten je comfort zone stappen en diep gaan.
Zelfontwikkeling is niets meer dan het uitpakken van wat er al in zit. Ontwikkelen is letterlijk het ontdoen van de wikkel, de verpakking. Een KitKat opeten kan alleen als het cellofaan eraf is. Met een bestuurbare auto spelen kan alleen als het plastic eromheen weggesloopt is. Pannenkoeken bakken kan alleen als je de zak meel open knipt voor het beslag. Een nieuwe telefoon gebruiken kan alleen dan als je eerst alle folie verwijderd.
Het is er allemaal al. Je kunt het pas gebruiken als de verpakking eraf is. Hoe vaak kopen mensen een KitKat en blijkt er een Mars in te zitten? En ruiken jouw pannenkoeken wel eens naar een nieuw boek? Heb jij wel eens gehoord dat die bestuurbare auto een zelfsturende stofzuiger blijkt te zijn? Zelfontwikkeling wordt zweverig en per definitie onbereikbaar als dit soort verwachtingen bestaan. Ik hou niet zo van deze zelfontwikkeling. Ik wil niet veranderen of groeien. Ik wil mezelf zijn. Ik wil mezelf zien. Ik wil kunnen zijn met wat er is. Mezelf uit die verpakking halen. Me verwonderen. En doen waar ik voor bedoeld ben. En dat is al moeilijk genoeg.