Hij wil hem gewoon niet begrijpen. De jongen kijkt hem altijd wat glazig aan. Zijn ogen kijken naar mij met een mengeling van woede en onbegrip, waarbij zijn wenkbrauwen boven de rand van zijn bril uitkomen.
‘Je snapt toch zelf ook wel dat in een gehorige flat als dit je rekening
met elkaar moet houden?’
Hij moet morgen weer werken. Daar is concentratie voor nodig. Hij componeert muziek, speelt orgel in de kerk. Van slapen komt weinig terecht als er midden in de nacht nog kruiden gestampt worden voor een maaltijd en tot laat wordt aangebeld met alle bijbehorende herrie in het trappenhuis. Het is nou eenmaal een gehorige flat. Na 23.00 uur moet het echt stil zijn. Dat staat ook in het huurcontract.
Boven de buurman woont nu een paar maanden een jonge man. Gevlucht uit Eritrea. Hij spreekt geen woord Nederlands. Hij houdt van mensen om zich heen en heeft vaak tot laat in de nacht bezoek. Ze luisteren muziek. Liederen noemt hij dat. Hij is christen. Ze hebben plezier, eten en praten met elkaar. Hij is dat zo gewend vanuit zijn thuisland. Tot het moment dat hij vreesde voor zijn leven. Waarom? Hij heeft geen idee. De wereld is gek geworden zegt hij. Huis, haard en zijn zwangere vrouw achtergelaten. Hopelijk kan zij zich later bij hem voegen.
Het is hem helder dat de gebaren en de boze blik van de buurman betekenen dat het geluid zachter moet. De buurman belt vaak aan. De andere buren zeggen hem ook geen gedag meer. Laatst was het ventiel uit zijn fiets gehaald. Nu is zijn fiets weg. Wanneer mag hij dan wel leven en muziek luisteren met anderen? ’s Avonds niet en overdag nu ook niet meer. Hij is op zoek naar een ander huis waar hij wel welkom is.
Gelukkig is er een tolk. Zij spreekt Tigrinya en Nederlands. Met haar als vertaler spreken we over de situatie. Langzaam wordt over en weer duidelijk wat het probleem is. De buurman wil rust en dat lukt al maanden niet, waardoor hij geluid overdag ook niet meer duldt. Natuurlijk is hij welkom. De jonge man vertelt dat het er in Nederland anders aan toe gaat. Hier is iedereen meer op zichzelf, zijn flats gehorig en levert voluit leven na 23.00 uur overlast op. Dat is moeilijk te begrijpen en zo anders dan hoe hij groot is geworden. Zich zo gedragen zit nog niet in zijn systeem. Hij wil gaan proberen of het lukt om minder lawaai te maken. Hij vraagt tijd aan de buurman om zich dit eigen te kunnen maken. En of ze elkaar weer kunnen groeten als ze elkaar tegenkomen. De buurman is bereid. Als het alsjeblieft maar stil is na 23.00 uur.
Vannacht droomde ik dat ik in een land terecht kwam waar me gevraagd werd meer herrie te maken. Vooral na 23.00 uur. Als ik te stil ben raken mensen geïrriteerd. Ik versta hen niet. Nu wordt er overdag ook al aangebeld en wordt me met veel handgebaren en boze blikken gesommeerd meer lawaai te maken….
Vanmorgen dacht ik aan die vrouw met een partner met asperger. Zij had opgevangen, geduld, gebufferd, zich opzijgezet en zich aangepast. Zij is soms net een vrouw in een vreemd land, in een gehorige flat waar het na 23.00 uur nooit stil is. Ik bedacht me: samen met haar man in een flat wonen waar het voor beiden goed toeven is, vraagt ook voor hen een juiste vertaling.
Ik wens jullie allen fijne feestdagen en een begripvol 2017!
Over andere taal gesproken: Henk zet een salade op tafel waar ui in zit. (Hij snijdt bijna altijd zelf de ingrediënten voor de salade) Ik vindt ui in salade niet lekker en zeg dat tegen hem op een nette manier. Later in de keuken zegt Henk : Ik zal dit (ui) maar weggooien he, dat heb ik uit de salade gevist. ( dus een gekochte salade) Waarop ik hem zeg dat ik het jammer vindt dat hij tafel niet heeft gezegd dat hij de ui er juist uitgevist heeft, dan had ik hem een compliment kunnen gegeven dat hij eraan gedacht had. Hij zegt: nee dat zeg ik niet, jij geeft mij toch een sneer.
Hoi Polly, hoe is dat voor jou om te horen? En hoe breng jij de verbinding weer terug in het gesprek?