Mijn boek ‘een partner met ass’ krijgt vorm. Langzaam. Zomergrillen leiden me af. Laten me zomerdingen doen in plaats van letters typen. Er ligt een verlangen en een belofte om dit boek te schrijven. Voor mezelf. Voor al die vrouwen die ik inmiddels heb gesproken over hun leven met een partner met ass. En dan ook nog voor al die anderen. Ik wil bijdragen. Delen. Bijschijnen. Inspireren. Daar is dat boek voor bedoeld. Dat is wat me drijft. Maar dan moet het wel erg goed worden!
‘Doe maar niet’, zegt dat stemmetje. ‘Veel te ambitieus. Wie denk jij dat je bent?
Die wil me klein houden en zet zomergrillen in om me af te leiden van mijn pretentieuze plan. Mijn hoofd mag niet boven het maaiveld. Dan gaat ie eraf. Er is namelijk altijd wel ergens een boer aan het maaien.
Drie menselijke basisbehoeften vormen het hart van het boek. De behoefte aan verbinding, autonomie en competentie. En hoe een relatie met iemand met ass de invulling van deze behoeften in de war schopt. Ons uitdaagt en port in gapende gaten van onvervulde behoeften en verlangens.
Ik blijf dralen in taaie kost bij het maken van deel drie, die over ’competentie’ moet gaan. Competentie is de basale behoefte van alle mensen om het leven van zichzelf en anderen te verrijken, iets toe te voegen en bij te dragen. Competentie drijft ons tot persoonlijke groei, leren en creëren. Wat ik daar inmiddels van weet is dat afweren ons saboteren in het vervullen van behoeften, ook die van competentie. Afweren zijn maniertjes van ons brein die ons beschermen tegen pijnlijke ervaringen in ons leven. Ons behoeden om beschadigingen op te lopen. Het stemmetje dat waarschuwt dat het pijnlijk wordt als mijn hoofd er straks af gaat en me dringend adviseert om te blijven waar ik ben. Onder dat maaiveld.
En toch moet ik dit boek schrijven. Het zeurt en zanikt al weken om aandacht. Ik herken dit gevoel bij veel andere vrouwen in hun relatie met hun partner. Het knagende gevoel dat er iets moet veranderen. Dat iets aandacht nodig heeft. Dat je ergens blijft hangen waar je niet wil zijn. Dat je niet weet wat te doen. Je wilt gehoord worden of je hebt meer ondersteuning nodig in de opvoeding van de kinderen. Of je wilt meer tijd voor jezelf of je hebt behoefte aan meer intimiteit. Ook hier zijn stemmetjes die zeggen dat er toch niets zal veranderen. Dat je nou eenmaal hebt gekozen voor deze man. Dat je te moe bent, of dat het beter is om alles te laten bij wat het is. Beter voor de kinderen ook.
Ik heb geleerd die afweren te herkennen (en even zo vaak heb ik het vast ook niet door!). Ik herkende de afweer dat ‘hij toch ook zijn goede kanten heeft’. Ik herken nu mijn afweer om te denken ‘dat te veel ambitie niet goed is’ en mijn afweer om dan maar totaal andere dingen te gaan doen. Het is gelukkig niet mijn schuld: ergens heb ik opgepikt dat dit goed is geweest voor mijn lijfsbehoud of zielenroerselen. Ik weet gelukkig ook dat dit in het hier en nu, niet meer de juiste manier is. Anders komt dat boek er nooit!
Alle woorden die ik schrijf, al is het maar één zin per dag, vormen samen straks dat boek.
Deze gedachte helpt me wel om te gaan schrijven. En hé, geen enkele boer maait het hele jaar het gras toch? En kom ik toch zo’n maaier tegen, dan kan ik altijd nog even bukken. Ik ben er wel klaar mee om mezelf te gijzelen met gedachten die alles bij het oude laten. Afweren houden me af van de hoop op dat het anders kan, dat ik anders kan. En wanneer er geen hoop meer is zullen verlangens sterven. Weet je hoe dat voelt?
Wil jij ook eens onderzoeken of er afweren zijn die jou belemmeren in de relatie met je partner? Neem gerust contact op om te kijken of een aantal gesprekken met mij je verder kunnen helpen.
Beste Willeke,
Gelukkig ben ik de laatste jaren uitgegroeid tot iemand die -ook al voel ik mij angstig- toch, gedreven door lang verborgen moed, boven het maaiveld uit durft te kijken.
Tegenwoordig, als ik weer voor die uitdaging sta, denk ik aan een zin die ik een trainer/coach aan zijn trainee hoorde zeggen: ” Pas als je uit je comfortzone stapt, begin je te leven.”
Het klopt! En het bracht mij meer verbinding (met mezelf in dit geval, want ik moest het juist alleen doen), dus sowieso een gevoel van autonomie en het bracht ook een tot dan toe verborgen grote competentie van mij aan het licht.
Succes met de voltooiing van het boek. Je ervaart de pracht van een maaiveld beter als je je er soms lekker in neervleit en verstopt en af en toe er rechtop in gaan staan.
Hartelijke groet.
Mooi gezegd Evelien! Dank je wel.
beste Wil,
Haha, afweren genoeg ontwikkelt in de loop der jaren.:-)
De zin: Ons uitdaagt en port in gapende gaten van onvervulde behoeften en verlangens. raakt mij diep. Het klopt helaas.
Als je mijn afweren wilt weten of wilt sparren over competenties om je verder op weg te helpen en weer in beweging te krijgen dan hoor ik het graag! Ik kan heel analytisch spreken over mijn ervaringen.
groetjes Caroline
Hoi Caroline,
Het is inderdaad de uitdaging om de afweren te gaan zien als afweren en niet als onwil of ‘de schuld’ van je partner. En dat is een hele uitdaging! Misschien wil je meewerken aan mijn boek door het invullen van een vragenlijst? Ik stuur je een mail!